Во времето на царот Констанс, синот на Свети Константин, кога беше патријарх Кирил Ерусалимски, во девет часот наутро над Голгота се појави Чесниот Крст и се простираше до небото над Елеонската Гора. Тој Крст беше посветол од сонцето и поубав од најубавото виножито. Сиот народ, и верните и неверните, ги оставија своите работи и во страв и со восхит гледаа во небесниот знак.

 Мнозина неверници се обратија во верата Христова, а исто така и многумина еретици аријанци ја оставија својата злобна ерес и се вратија во Православието. За овој знак патријархот Кирил му пиша на царот Констанс, којшто и самиот клонеше кон аријанството. Тоа се случи на 7 мај 357 година.

И во таа прилика се покажа дека христијанската вера не е во светските мудрувања според телесниот човечки разум, туку во силата Божја, објавена преку чуда и знаци многубројни.

 

---

Светиот маченик Акакиј

Овој светител беше римски офицер при царот Максимијан. Одговарајќи на суд за својата вера во Христа, тој рече дека таа благочестива вера ја наследил од родителите и дека во неа се утврдил гледајќи ги многубројните чудесни исцеленија од моштите на христијанските светители. После големи маки претрпени храбро во тракискиот град Пиринт, Акакиј беше спроведен во Византија, каде издржа нови маки, додека најпосле не го убија со меч. Чесно пострада и се пресели во царството на вечната радост во 303 година.

Преподобните отци грузиски

Во 4 век, а двесте години откако Света Нина го проповедаше Евангелието во Грузија, му се јави Пресветата Мајка Божја на Јован, подвижник антиохиски, и му нареди да избере дванаесетмина од своите ученици и да отиде во Грузија за да ја утврди православната вера. Јован така и направи. Кога дојдоа во Грузија, овие дванаесет мисионери беа свечено дочекани од кнезот на таа земја и од католикосот Евлалиј и веднаш со ревност ја започнаа својата работа. Народот притекнуваше околу нив во толпи и тие го утврдуваа во верата со голема мудрост и многубројни чуда. Началник на сите овие христољубиви мисионери им беше Свети Јован Зедазниски. А нивните имиња се: Авид, Антониј, Давид, Зинон, Тадеј, Иса, Издериос, Јосиф, Михаил, Пир, Стефан и Шијо. Со апостолска ревност сите тие ја утврдуваа Христовата вера во Грузија, основаа многу манастири и оставија зад себе многубројни ученици. Така се удостоија со слава на небесата и со сила на земјата.

  

Свето Евангелие од светиот апостол Јован 18

Во она време, кога ги подигна Исус очите и виде, дека кон Него иде многу народ, му рече на Филипа: „Од каде да купиме леб, за да јадат овие?” А тоа го рече за да го искуша, зашто Сам знаеше што ќе направи. Филип Му одговори: „Не ќе им биде доволно за двесте динарии леб, па да добие секој од нив по малку.” Еден од учениците Негови, Андреј, братот на Симона Петра, Му рече: „Овде се наоѓа едно момче, кое има пет јачменови лебови и две риби; но што е тоа за толку души?” Исус рече: „Кажете им на луѓето да поседнат!” А на тоа место имаше многу трева. Тогаш поседнаа луѓето, на број околу пет илјади. Исус кога ги зеде лебовите, заблагодари и им ги подаде на учениците, а учениците на оние што поседнаа; исто така и од рибите, по колку кој сакаше. А кога се наситија, им рече на учениците Свои: „Соберете ги останатите парчиња, за да не се загуби ништо!” И од петте јачменови лебови собраа и наполнија дванаесет кошеви парчиња, што им преостанаа на оние што јадеа.

Радоста што ја чувствува човекот кога ќе добие материјален дар е човечка радост, а радоста што ја чувствува кога дава е божествена. Божествената радост доаѓа со давањето!

 
Commemoration of the Appearance of the Honorable Cross Over Jerusalem

During the reign of Emperor Constantius, the son of St. Constantine, and Cyril the Patriarch of Jerusalem, the Honorable Cross appeared about 9:00 a.m. stretching out from Golgotha to above the Mount of Olives. This cross was brighter than the sun and more beautiful than the most beautiful rainbow. All the people, both believing and unbelieving, left their work and, in fear and amazement, observed this heavenly sign. Many unbelievers converted to the Faith of Christ, and so also did many Arian heretics abandon their evil heresy and returned to Orthodoxy. About this sign Patriarch Cyril wrote a letter to Emperor Constantius (337-361 A.D.) who leaned toward Arianism. This occurred on May 7, 357 A.D. Thus, even on this occasion it was demonstrated that the Christian Faith is not worldly theorizing, according to sensual understanding of man, but rather in God's power, demonstrated through numerous miracles and signs.

Holy Martyr Acacius

St. Acacius was a Roman officer during the reign of Emperor Maximian. Answering for his faith in Christ at the trial he said that he inherited this devout Faith from his parents and was strengthened in it by witnessing the many miraculous healings from the relics of Christian saints. After courageously enduring great tortures in the Thracian city of Pyrrinthus, Acacius was taken to Byzantium where he endured new tortures until he was finally beheaded. He suffered honorably and took up habitation in the eternal kingdom of joy in the year 303 A.D.

Venerable Fathers of Georgia

In the sixth century and two hundred years after St. Nina preached the Good News in Georgia, the All-Holy Mother of God appeared to John, an Antiochian ascetic, and commanded that he select twelve of his disciples and go to Georgia to strengthen the Faith of Orthodoxy. And so he did. Arriving in Georgia, these twelve missionaries were solemnly received by the prince of that country and the Catholicos Eulalius and immediately began their work with zeal. The people gathered around them in masses and they strengthened them in the Faith with great wisdom and many miracles. The head of these Christ-loving missionaries was St. John Zedazneli and the names of the others were: Abidus, Anthony, David, Zeno, Thaddeus, Jesse, Isderius, Joseph, Michael, Pyrrus, Stephen and Shio. With apostolic zeal they all confirmed the Faith of Christ in Georgia, established many monasteries and left many disciples after them. Thus, they were made worthy of glory in the heavens and power on

 

Elder Paisius

Now then, my brother, we must take care never to sever from Christ, and regularly keep in touch with Him through prayer. As for prayer, it should be preceded by attention, lest it happens as the prophet David says: “…let his prayer be counted as sin” (Ps. 109:7). During prayer, and especially before it, at your monastic task, guard yourself from unnecessary talks, so that you can pray afterwards undistracted and unharmed, since many words cause many misunderstandings. If you want to talk, Christ rejoices when His children turn to Him through prayer. Do not comfort yourself with spiritual conversations either when there is no holiness, because it starts with spiritual things and ends in gossip. If others talk or condemn and alike, that should not concern you, but your own sins and also seeking God’s mercy through the unceasing conversation Lord Jesus Christ have mercy on me, a sinner.