АДОТ НА ЉУБОВТА
„Најмногу страдање ни причинуваат не оние што ги мразиме, туку оние што ги сакаме” - Ф. Шилер
Христијанството е религија на љубовта. Во него сè е проткаено од неа - очекувањето, Воплотувањето на Синот Божји, служењето во рамките на Неговата духовна мисија, Жртвата на Крстот и светото Воскресение. Целата историја на Црквата Христова е пред сè победничка поворка на љубовта и покрај сите предизвици и препреки пред неа.
Затоа и христијанинот треба да ја има оваа света должност - да биде дете на љубовта, човек на светлината и син на денот. Да биде верен на нејзиниот свет завет, да ја придобие „одозгора“ по благодат и да ја закрили и пази како најинтимен дар од Небото. Да бдее над неа како со пламен, кој ако изгасне, ќе престане да го затоплува сè она што лежи во неговата душа и срце и ја грее не само неговата личност, туку и сите наоколу.
Но, да ја зрачиш љубовта не е доволно. Треба да ги понесеш и последиците заради тоа... Да ја зрачиш и да се обидуваш со неа да ги озариш другите не е само привилегија, туку и предизвик на кој сам по себе му нема рамен. Зошто? Затоа што светот потонал во темнината, верен на првобитното зло, опфатен од „духовите на земјата“ кои беснеат слободно и неказнето. Луѓето зборуваат за чудото на љубовта, но се плашат од неа... Не се подготвени да се борат за неа со самите себе, за да ја допуштат и изобразат во сопствената душа, а ако ја допрат нејзината божествена суштина, брзо ја губат расфрлајќи ја низ сопствените патишта. Потребна е усилба, победа над основните инстинкти, ширење на срцето, облагородување на личноста. Таа е подвиг и вдахновение, спечалена битка и торжество само за најубавите души.
Мора да бидеш доволно силен за да љубиш, доволно храбар за да бидеш доследен во залагањето за љубовта во сите нејзини манифестации. Тој што ја носи во себе, наликува на поет на градилиште, ризикувајќи не само да биде погрешно разбран, туку и протеран од оваа за него необична средина. Давањето благослов на оние кои не ја ни сакаат, а не можат да го проценат тоа самите за себе е ризик што не може секој да го преземе. Затоа што оној што љуби се открива себеси и речиси неизбежно е повреден - на таков начин што оваа болка ги пробива сите негови чисти намери.
Свети Силуан Атонски до највисок степен го разбрал тоа и низ солзи говорел: „Колку е посилна љубовта, толку е поголемо страдањето на човечката напатена душа!“ Овој увид е плод на неговото духовно искуство, рожба на неговите непрестајни молитви и желба да им се пренесе на луѓето. Неговите зборови се прошарани со плач и воздишка: „Душата ми тагува со голем плач: жал ми е за луѓето кои не ја познаваат сладоста на светото умиление. Мојата душа силно копнее целиот Универзум, сите луѓе да знаат како Бог нè љуби...!“
Кога го носиш небесниот оган, не можеш да мислиш само на себеси и да го чуваш за сопствениот иконостас, но должен си да го пренесеш и на другите. Дури и на оние кои не само што не сакаат да се допрат до него, но дури и се плашат од светлината. Кога ќе одлучите да им го дарувате на сите, ќе запознаете не само бездушни и опустошени луѓе, туку и отворени егоисти кои брзо можат да се претворат во непријатели. И сето тоа предизвикува болка која ги парализира обидите да се оди напред во оваа вистинска неземна мисија. Како луѓето да не се пораснати за љубовта. Тие одбиваат да ја прифатат нејзината полнота во својата непотполност, да ги проветрат своите осквернети души и да ги стоплат сопствените замрзнати срца. Тие не се подготвени да ги отворат своите духовни очи и да видат друго, повисоко откровение кое би ги променило нивните животи. Затоа што само таа промена менува, вдахновува и создава. Оној што не љуби не може ни да создава, бидејќи се казнил себеси во својата изолираност и самодоволност. Претпочита да остане во својот полусив и просечен мал свет, осуден на своите скриени демони.
Љубовта застрашува со својот порив, вознемирува со својата неприсилна отвореност и со својата природност. Секогаш бесплатна и неверојатна. Згора на сè бара и жртва, излегување надвор од себеси, и затоа современиот човек брза да се врати на своите претходни контури. Тоа е судбината на вљубениот кој се пече како влажно дрво на бавен оган во неговата желба да го прими својот Небесен дар. Таа е горчливата чаша што тој е должен да ја испие до дното, за да му даде данок на овој бездушен свет. Да се биде трпелив е далеку од доволно, но човек мора да биде милостив и сочувствителен, да научи да простува и да превозмогнува, да победува и да простува. Но, боли и секогаш боли... Затоа што подава рака која останува да виси, без да се сретне со рака од другата страна, дава оган што затоплува но наидува на застрашувачко студенило, се обидува да прегрне но гледа свртен грб . Луѓето се различни, но сите ние сакаме да бидеме љубени такви какви што сме - со нашите добродетели и маани, необичности и каприци. Колку е добро да сакаш и да бидеш сакан, а колкава реткост е... Затоа што љубовта бара промени, но малкумина сакаат да се променат.
Дури и Спасителот во својата болка говорел „О, роде неверен и развратен! До кога ќе бидам со вас и до кога ќе ве трпам? “ / Лука 9:41 /. Зашто, како Син Божји тој е и Богочовек и ништо човечко не Му е туѓо, освен гревот! Тој, исто така љубел, страдал, се исцрпувал, па дури и негодувал во своето свето изобличување на апостолите. Неговите зборови се воздишка на неговата неразбрана љубов, ридање од битката помеѓу Небото и Земјата.
Сите светители ја поднеле оваа горлива болка на неразбраност од околината. Затоа што тие биле „од онаа страна“ и сакале да му останат до крај верни на Небесниот Цар. Живееле во светот, но не биле од него, го барале прво Неговото царство и Неговата правда а се останато големо или мало оставиле зад себе... Нивните житија се натопени со болката на неразбраните и се вистинска драма која се одвива дури и во рамките на нивниот сопствен свет. Кога човек со отворен ум и верник ќе се запознае со личноста на свети Јован Златоуст, свети Нектариј Егински или свети Јован Кронштатски сфаќа колкава болка морале да издржат за да останат верни на својата света служба. Водени од Светиот Дух, тие често запаѓале во позиција да бидат „туѓи меѓу своите“ и ги носеле сите горчливи последици од тоа, плаќајќи со нерви, здравје, па дури и со својот живот. Подвигот на верата бара самоодрекување до степен на себезаборавање.
Да се љуби не е само состојба на умот, туку призив, привилегија дадена на најдостојните, најискусните во духовниот подвиг. Љубовта среде стихиите на овој свет е подвиг и еден вид мачеништво и понекогаш бара голем напор на силите и целосна посветеност. Но, само така можеме да заслужиме да бидеме Христови и да очекуваме целосно да го доживееме Царството Божјо! Амин!
Автор: отец Јасен Шинев / bogonosci.bg
Подготвил Симеон Стефковски
23.02.2024