Одговори на Вашите прашања

Прашање од Благоја:

 Што се Тропари и каде може да се најдат линкови од нив?

Одговор:

Тропарот е кратка песна, строфа од неколку редови и има голема улога во црковното пеење. Некои мислат дека зборот тропарион доаѓа од тропеа, трофеи, победни знаци и, според нивното мислење, тропарот е песна во која се опева победата на светителот или на било каква идеја. Некои мислат дека пак името го добил од трепо, затоа што тропарот во однос на ирмосот се превртува (тетрапте). Но фактот дека постоеле писатели на тропари уште пред кондаците и ирмосите, сведочи дека тој збор е предеминутив на тропос (што означува музикален начин). Во него во кратки црти се опева животот на светителот и тој е еден од најзначајните делови од службата. А за некој посебен линкна тропари,  не сме информирани  дека постои.

Денес, на празникот на Св. Спасо Радовишки се пее топарот:

 Тропар на Св. Спасо Радовишки

Глас осми:

Преку ревноста за верата си се откажал од себе,
и заради  вистината си поднел како бесплотен
потсмевање и камшикување и окови и затвор,
и си го добил венецот на животот, Спасо Блажен.
И сега моли Го Господа, Кој што те овенча,
за да ги спаси душите на оние што те чествуваат.

п.п/з.д.

 Прашање од Благоја:

 Каде и на кои линкови може да се најдат вистинските упатства во врска со крштевање на новороденче според нашита православна Македонска Црква. Благодарам.

Одговор:
Светата Тајна Крштение, е единствена и не може да биде ни јота поразлична во ниедна православна Црква, затоа што тука станува збор за Дар од Бога, догма откриена од Него, соблекување на стариот човек и облекување во Него. Како што се вели и во химната при Светото Крштевање: Вие што во Христа се крстивте во Христа се облековте. Алилуија! Така да, може да се послужите со било која книга или линк од соседните православни Цркви. Чинот на Крштението е ист и за децата и за возрасните. Катихуменот (огласениот) трикратно се потопува во водата , при тоа свештеникот изговарајќи  ја формулата:„Се крштева чедото Божјо (името), во името на Отецот и Синот и Светиот Дух. Амин!"

Инаку еве еден македонски православен линк
http://preminportal.com.mk/content/view/2521/94/ кој зборува накратко за Светата Тајна Крштение.

  п.п/з.д.

Друго:

 ...Дали сум крстен правилно?

Одговор:

    „На христијаниниот му е потребен пост за да го избистри својот ум, да ги разбуди и развие чувствата и својата волја и да ги приближи кон добро творење. Тие три способности ние најмногу ги помрачуваме и задушуваме, најмногу со прејадување, пијанство и грижа за овој свет, а преку тоа отпаѓаме од Изворот на животот - Бог, и паѓаме во трулеж и суета, изопачувајќи го и осквернувајќи го во себе Божјиот образ... За христијанинот постот е потребен и поради тоа што со воплотувањето на Синот Божји, човечката природа е одуховена и обожена, и ние итаме кон горното Царство, кое што не е јадење или пиење, туку правда и мир и радост во Светиот Дух.  Храната е за стомакот, а не стомакот за храната; но Бог и неа и него ќе ги уништи (Рим. 14, 17; 1 Кор. 6, 13).“ - св. Јован Кронштадски.

       За време на посните денови Црквата одредила да не се конзумира месо, јајце, млеко, а во одредени денови и масло, риба и алхохол, во зависност од тежината на постот. Доколку се работи за телесна или духовна немоќ, постот може да се разреши дури и на млеко и јајце, но месото не се разрешува ни на смртно болен, затоа што организмот на човекот нема баш никаква неопходност од тоа. Инаку однесувањето за време на постот, како и за време на целиот наш живот треба да биде воздржливо, односно да се воздржуваме од празнословие, сладострастие, славољубие, и среброљубие. Зашто нашиот живот треба да биде литургија после литургија, то ест, тоа што го доживуваме на литургијата, да го преточиме во животот. Постот е период на засилено покајание, и поради тоа тогаш не се дозволени свадби, венчавки и други веселби. А се разбира цел на сиот наш труд и подвиг е токму причестувањето со Телото и Крвта Господови... Како што вели св. Јован Златоуст: „Никој не е достоен од оние врзани со страсти...“ меѓутоа со труд, по милоста Божја се удостојуваме да се причестиме. Најважно е да имаме духовник и да се исповедаме почесто, со цел да може постојано да го следи нашиот духовен раст и по неговиот благослов да се причестуваме или пак да не се причестуваме. Треба и добро е да се причестуваме што почесто и за тоа треба да се трудиме, но сепак се зависи од тоа колку достојно се трудиме да се причестиме за секој првпат.
         Значи, причестувањето треба да дојде како плод на нашата вера, како основна храна на секој вистински верник, на секој православен христијанин. Зашто без Христос и Неговото Пречисто Тело и Крв, не сме христијани, немаме живот вечен, не сме дел од Телото Христово кое е Црквата. Бог да не удостои и да не ни го зема за грев и осудуванје нашето причестување до крајот на нашиот живот, по молитвите на Богородица и на сите Негови светии. Амин!

 п.п./з.д.

Прашање од Елизабета:

Каде да најдам акатист за здравје на нечија душа?

Одговор:

Акатистот е најпрво поздрав, радост и пофалба на Пресвета Богородица. Тој прв акатист кој се вика Благовештенски, е состав на непознат химник, настанал некаде кон крајот на шестиот или во почетокот на седмиот век. Прв пат неговата употреба е забележана за време на византискиот цар Ираклиј и патријархот Сергиј, кога Цариград бил под опсада на Авар и персискиот цар Херзеј, и со чудо Божјо по молитвите на Богородица е спасен од опсадата. И тогаш (8 август 626 г), сиот народ и пеел химна на /мајката Божја и Логосот, цела ноќ.

Од тогаш се именува и Акатист (неседален), и за време на неговото читање се стои. Со својата убавина и складност, акатистот на Пресвета Богородица послужил да се напишат и многу други акатисти посветени на другите Божји угодници, па така ние денеска имаме акатист речиси на секој светител.

Како одговор на вашето прашање кој акатист да се чита за здравје, би ви ги препорачале акатистите на светите бесребреници Козма и Дамјан, Пантелејмонј, св. Харалампиј,  св. ап. Лука,  кои и за време на својот живот со својата служба и Божја помош мнозина ги лекувале, и на св. Харалампиј и св. Наум Охридски кои се особено познати по лекуванјето на немоќните и душевно и телесно. Се разбира и секојдневниот акатист на Пресвета Богородица (Благовештенски) според кој се направени сите други. Фала Му на Бога, сега Акатистите ги има и со македонски превод во издание на манастирот посветен на св. Атанасиј Велики во Журче, а може да се набави од повеќе манастири и црковни продавници во Македонија. Господи помилуј!

 п.п/з.д.

Друго:

Од издавштвото на манастирот на св. Атанасиј Велики, с. Журче

Прашање од Ивица: Дали во ситуација на правење зло од страна на луѓе врз нас е исправно да го истуриме праведниот гнев?

Доколку гледаме дека во континуитет некоја злобна личност не напаѓа нас или некој друг со зборови, нели би било подобро да и речеме еднпставно да прекине (или со било кои праведни зборови да го пресечеме нечестивиот говор) отколку да трпиме и да дозволиме да не разјадуваат одвнатре таквите зборови.

Сум бил сведок на храбри личности кои не се двоумат да ја одбранат правдата, едноставно со збор прекинувале озборувања, клевети, прекумерни фалења со посед на имот и материјални богатства.
Ќе наведам случај кадешто жена озборува за тоа како некое дете било пијаница, а истата таа жена има син којшто не е пијаница но е коцкар. Значи гревот на своето дете го прикрива со тоа што пренасочува муабет према други лица или пак го зборува ова само колку да потроши време на празен муабет. Се погодува во тој муабет да биде личност која не трпи вакви лицемерни муабети и и вика: „Па нели гледаш твојот син каков е, зошто зборуваш за другите. Прво својот двор измети го па потоа види дали можеш да помогнеш за комшивскиот.“ Жената веќе тука поцрвенува од срам и се повлекува.

Што е подобро во овој случај, да таа личност се помоли за гревот (озборувањето) или пак да го пресече муабетот за да не би се одвивал воопшто?

Одговор:

 Не е ниту исправно, ниту  гневот е праведен,   да не бидеме ничии судии,  зашто самиот Господ не поучува- да со каков суд судиме , со таков и ќе ни се суди, и за таквата   личност најдобро е да се помолиме, а ни во кој случај да не ја осудуваме. Можете со одбрани зборови да и укажете на погубноста на злото, и на штетноста на озборувањето. И толку. Не се убедуваjте, но пристапете со молитвеното обраќање кон Бога, па продолжете да се молите за личностa  со сета вера и љувов.

Има многу поуки од светите отци на ови ваши дилеми, еве два линка до  поуките на  св. Серафим Саровски и од свети Амвросиј Оптински: 

Св. Серафим Саровски - За зборливоста

Свети Амвросиј Оптински: Од писмата до духовните чеда     

Прашање од Гордана Т.:

Зошто иако теоретски знаеме дека грешиме  и се каеме и плачеме, повторно и повторно грешиме?

Одговор:

Грешиме, затоа што сеуште не сме се покајале за направените гревови... Борбата е голема, и пак ќе грешиме додека да умреме. Само сето тоа зависи од големината на нашето покајание. И разбојкникот кој цел живот живеел разбојнички, на крај станал прв жител на рајот..Не е лесно, и брзо, но фала му на Бога што Тој не се откажал од нас, и „што не престанал да прави се додека не не вознел на небо и Царството Свое не ни го дарувал“ нам кои веќе одамна сме се откажале од Синовското достоинство. Да ни го даде Господ покајанието на разбојникот и Неговото смирение, а ние да се смируваме и претрпуваме благодарејќи Му секогаш... и пред се. Амин+

 п.п./з.д.

Друго:

ШТО Е ДУХОВЕН ЖИВОТ И КАКО ДА СЕ ОСПОСОБИМЕ ЗА НЕГО (8)

: Одговори на Вашите прашања

Прашање од Анастасија:

 Во една многу сложена состојба како да најдам мир, како да се молам за човек што прави лоши работи за своето семејство...?

Одговор:

Секој човек, колку и да е лош, злобен и немилостив, сепак е Божјо дете, кое заборавило на својот Добротвор. Свети Серафим Саровски на секого што ќе го сретнел му се обраќал со : радосте моја! И постојано се радувал на тие посети, зашто во секого го гледал Христос, и светлината што Тој му ја дал на човекот од Неговото Преображение. Па дури и крадците кога дошле и го претепале, што одвај жив останал и боледувал неколку месеци, не го растажиле. Знаеме дека не сме св. Серафим, или старец Силуан кој е нов богослов за љубовта кон непријателите, но барем можеме да се потрудиме реално да ги согледаме работите, а тоа е дека секој човек е Божјо создание, Божји син  кој сам по себе не е лош, и токму неговото преображение зависи колку од него, толку и од нас како Црква... Мирот наш го немаме на друго место освен во Бога, па така, откако ќе се заплачеме некогаш како деца кај својо родител и му ги кажеме маките Нему, благодарејќи Му, Тој ќе си даде благодат да го исполниме и другото. А молитвата секако ќе не промени сите. Бог да е со сите нас.

 п.п/з.д