Воскресенска искреност
Се наоѓаме на самиот праг на празникот над празниците – Христовото воскресение – Велигден. Во пресрет на ова Воскресение, да се запрашаме дали вистински сме подготвени да го пречекаме? Во таа насока треба сите ние искрено да си поставиме неколку прашања:
Колку вистински љубиме?
Дали во себе ја носиме Христовата љубов?
Дали се љубиме едни со други, како што Он не возљуби?
Дали веруваме и дали ја исполнуваме Господовата волја?
Дали сме искрени со себе си?
Дали се залажуваме себе си?
Дали сме острастени?
Дали себељубието ни е најголема мотивација?
Дали ги лажиме другите?
Дали ги почитуваме сите луѓе?
Дали бараме виновници околу нас?
Кога искрено ќе си одговориме на овие прашања – ќе сфатиме зошто светов ни е ваков суров. Свет во кој постепено се губи вистинското значење за љубовта. Свет во кој љубовта, иако е често спомнувана – никаде вистински ја нема, а ја нема, бидејќи нема вистинска љубов без да Го примиме Христа во своето срце и душа. Бог е љубов, ни сведочи апостолот и евангелист Јован. Таа љубов, заради нас овие денови се предаде на смрт, беше исмејувана и распната. Денес во очите на острастениот човек – љубовта секојдневно е исмејувана, омаловажувана, непрепознена, непримена, невозвратена и неценета, исто како во времето на Христа.
Таа затвореност во нашата гордост и себељубие, кое не прогонува – раѓа егоизам, а егозимот на крајот од денот раѓа депресија. И после се чудиме зошто овој свет е ваков, зошто се нема сенс за вистинско пријателство, за вистинска заедница, за вистинска љубов, за брак и за заедништво. Сето тоа е резултат на нашето себељубие и егоизам. Во таква состојба – нема жртва, туку на прво место се сопствените интереси и патешествија без цел, забава за привремена среќа, кариера и лутање – за на крај да сфатиме дека радоста тешко ја чувствуваме и дека на крајот од денот – повторно сме сами – не можеби дека ние свесно посакуваме да сме сами, туку дека и ние несвесно, изгубени во искушението на световните страсти, во нашето себељубие немаме можност да погледме кон другиот и кон Господ, па сме се оделиле од нашиот ближен – од родителите, од братот или сестрата, од нашите роднини и пријатели, а пред сè од Христос, Кој е секогаш со нас. Тој е единствениот што не не напуштил никогаш, но ние сме тие што секојдневно го предаваме, го шамараме, го распнуваме…
Затоа во овие предпразнични мигови да излеземе од сопственото миље, и да се предадеме на Христос, кога тоа ќе се случи, кога ќе се најдеме слободно во Неговата љубовна прегратка, ќе се случи и нашето воскресение, нашата обнова и премин, тогаш ќе сфатиме дека ништо не е повредно во овој живот од Него и дека Он е Животот, патот и вистината, која не ослободува од ропството на страстите и смртта, од ропството на себеугодувањето, од страдањата и од замозалажувањата, од ласкањата, од воздишките на сопствените недостижни желби, од изгубеноста за да го придобиеме целиот свет, но и да го видиме целиот свет. Токму затоа ако нешто ни е најпотребно во предвечерието на Велигден, тоа е гледањето на себе си онакви какви што сме и искрен поглед кон Христа Бога, Кој со своето Воскресение ги раскина оковите на смртта за секој еден од нас. Затоа овие денови да бидеме пред сè искрени со себе си и со другите, да не се залажуваме и занесуваме, ниту ние, ниту другите, туку да си признаеме и уште еднаш пред да зачекориме кон храмот да се покаеме и да притрчаме кон Воскреснатиот Христос, Кој е со нас до крајот на светот и на векот.
Само искреноста кон нас, кон другите и кон Бога може да ни ги отвори очите за да и ние го видиме воскреснатиот Христос и да го почувствуваме Воскресението!
Христос воскресна!
ПРВИОТ ЧЕКОР ВО ИЗДЕГЛАВЈЕ
Од нашата Црковна историја
На патот кон признавање и осамостојување на Македонската православна црква
ПРВИОТ ЧЕКОР ВО ИЗДЕГЛАВЈЕ
На 21 октомври 1943 година во штотуку ослободената Дебарца се одржа првиот собор на македонското православна свештенство на слободната територија
На намерникот што се упатил кон Охрид преку општина Дебарца, речиси и неможе да му се случи на една од крајпатните табли да не го забележи името на селото Издеглавје. Но, малкумина знаат за настанот што се случил во селото, поточно во куќата на Јонче Николовски, на 21 октомври 1943 година и кој сосема ја обезвредни фашистичката пропаганда, според која комунистичките безверници ги беселе, ги убивале и ги малтретирале свештениците, ги уривале и ги поганеле црквите на сопствениот народ.
Во сè уште тешките и несредени услови на штотуку ослободената Дебарца, во Издеглавје, се одржал Првиот собор на македонското православно свештенство на слободната територија, на кој присуствувале тринаесеттина свештеници и претставници на повеќе народноослободителни одбори. Иницијатор за свикување на соборот било Верското поверенство при Главниот штаб на НОВ и ПОМ, формирано десетина дена пред тоа.
Пред да кажеме малку повеќе за значењето на соборот во Издеглавје и за одлуката на Главниот штаб за формирање на Верското поверенство, само накусо да потсетиме на заедничкото бреме на ропските страдања и на денационалиторската политика што подеднакво го чуствувале народот и чесното народно свештенство во годините на фашистичката окупација, како и на условите во кои дојде до тие настани.
Крстот како оружје
Откако по распаѓањето на кралството Југославија, речиси истовремено, се распаднала и Српската православна црква во Македонија, црковната власт во источна Македонија ја превзеле бугарските фашистички окупатори, формирајќи своја егзархиска организација, воведувајќи го во црквите, како во администрацијата, така и во проповедите, бугарскиот јазик како задолжителен. На сите функции и во сите поважни места на Македонија, Егзархијата обезбедила дури 280 одбрани мисионери од „старите предели“. Со привилигиран статус и со богато стумулирање во материјален поглед, тие требало доследно да ја спроведуваат денационализаторската политика што ѝ ја доверила државата на црквата. „Неблагонадежните“ домородни свештеници биле разместени по пасивните парохии или далеку од местата на дотогашното службување, а помошта или симпатиите за НОБ повлекувале драстични репресии и за свештенството.
Колкава надеж полагала во својот потег Егзархијата, сведочи и повикот кон „благонадежните“ свештеници, во кој меѓудругото, се вели: „Ние со крст можеме да го постигнеме она што со други средства неможе да се постигне. Имено да го разрешиме националното прашање во Македонија во полза на Бугарија“. Истовремено, тоа покажува и во колкава мера Егзархијата и нејзиниот апарат во Македонија биле вклучени во борбата против Народноослободителното движење на македонскиот народ. Западниот дел од Македонија, што го окупирала Италија, како што е познато, административно им било предоставен на албанските фашистички квинслинзи. Албанската црква спровела реорганизација на црквите во тој дел од Македонија, а во рамките на општата политика од неа се барало да превземи мерки што ќе ја поддржеле и зацврстеле италијанско-албанската власт и денационализација на народот. Сите превземени мерки на Албанската црква не придонесле за нејзиното влијание, пред сè, поради отпорот на народот против окупаторите , кој особено бил нечовечен во однос на немуслиманското население. На народниот отпор, кој, меѓу другото, се должело и на неразбирањето на јазикот, му се придружил и отпорот на свештенството. Благодарение на тоа, како јазикот, така и целокупниот црковен живот што го воделе домородните свештеници во македонските цркви не примил никакво влијание Албанската црква. Разгорувањето на вооруженото востание и неговото спонтано ширење во западна Македонија, сосема ги истиснало и последните форми и обиди на Албанската црква во Македонија.
Заедничка судбина
Со почетокот на вооруженото востание во октомври 1941 година, се отворила најзначајната страница од новата историја на македонскиот народ. Најнапредните негови синови предводени од Комунистичката партија, влегле во непоштедната борба за осамостојување од фашистичката чизма, која го најавила пресудниот револуционерен пресврт што довел до национална самобитност и до конституирање на државноста на македонскиот народ.
Свеста за грандиозноста на битката што се водела, навлегла во сите структури на македонското општество, а надвор од овој процес, не останале и бројните свештенички кадри.
- На еден или друг начин, преку редовните отпори кон окупаторските државни и црковни власти, до најдирекно учество во народната револуција, најнапредните македонски свештеници активно се определија за НОБ. Црквите, особено манастирите, како во минатото, така и во НОБ, станаа сигурни засолништа и бази на НОД и на народните борци. А, свештениците од амвонот и на друг начин го упатуваа народот на подршка и помош на НОБ,
пишува Доне Илиевски во книгата „Автокефалноста на МПЦ“.
Формирање на Верското поверенство
Кога во најголемата жештина на борбата, особено по капитулацијата на Италија, Главниот штаб на НОВ и ПО на Македонија пристапил кон организирање на првите народноослободителни одбори, првите органи на новата револуционерна власт, во западна Македонија, активно учество зеле и свештениците. По создавањето на првата слободна партизанска територија во Дебарца , Охридско, меѓу другите мерки за организирање на општесвениот живот биле превземени и такви што значеле средување и на црковните состојби и на верскиот живот. Веќе рековме дека Главниот штаб на НОВ и ПОМ, чие седиште било во селото Црвена вода, Охридско, донело одлука за формирање на Верското поверенство, набрзо потоа командантот на Главниот штаб за прв верски референт го назначил свештеникот Вељо Т. Манчевски од Дебар. Со истата наредба, сите негови одлуки и решенија биле прогласени за задолжителни за целото свештенство и за црковните општини на ослободената територија. Со тоа, практично, за македонското православно свештенство престанала секаква туѓа црковна јурисдикција. Или, како што истакнал прота Нестор Поповски, претседател на Сојузот на здруженија на македонските православни свештеници: со спомнатите одлуки на револуционерните органи почнува почетокот на решавањето на македонското црковно прашање на македонска основа и почеток на крајотод вековната борба на македонскиот православен народ да си ја врати својата слободна православна црква. Уште еднаш народот и црквата ја споделуваат заедничката судбина.
Што се случуваше во Издеглавје?
На Првиот свештенички собор на ослободената партизанска територија, со чија работа раководел верскиот референт, свештеникот Вељо Манчевски, покрај одлуките што се однесуваат на организацијата на црковната управа и на вршењето на службата на свештениците, биле донесени и одлуки и заклучоци и за учеството на свештенството и на верниците во НОБ, за обнова на Охридската архиепископија и за создавање на Македонска православна црква. така, сето православно свештенство од Македонија, а посебно од Дебарца, се повикало да стапи во редовите на партизанската војска, да се вклучи во нејзиното помагање со оружје, храна, облека и друго; да откаже каква и да е соработка со окупаторот и со неговите слуги; да работи со своите верници за обнова на Охридската архиепископија и за создавање на слободна МПЦ, на чело со избрани архиереи од средината на македонскиот народ; во сите цркви и манастири да се воведе македонскиот јазик и проповедите да се извршуваат на тој јазик; да се изградуваат здрави односи со луѓето од муслиманска народност ориентирани кон НОБ.
Исто така, на Соборот било истакнато дека партизанските единици и народноослободителната војска на Македонија не водат борба против верата и верниците, туку против окупаторот и домашните предавници и дека македонското свештенство и верниците никогаш до тогаш не биле така слободни во проповедта, служењето и извршувањето на верската слобода, дека свештенството никогаш до тогаш не било толку блиску до својот народ и народот до него, како на слободната територија во Дебарца.
Со еден збор, како што забележал Доне Илиевски, според составот, карактерот и според донесените акти, Свештеничкото собрание од 1943 година во новата историја на Македонската православна црква со право се зема како основа врз која единствено може да се решава македонското црковно прашање. Неговите акти се и првите документи на патот кон конечното осамостојивање на Македонската православна црква.
На овие непобитни факти Издеглавје ќе се потсети овие денови, кога ќе биде домаќин на јубилејната прослава по повод 75 годишнината од одржувањето на Првиот собор на македонското православно свештенство на слободната територија во Дебарца.
Последните совети на нашиот игумен, блаженоупокоениот старец, архимандритот Георгиј Капсанис
Беседите на блаженоупокоениот старец Георгиј Капсанис (1935-2014) од двата братски состаноци (синаксиси) на кои учествувал во светиот манастир Григоријат, од 02 февруари и од 11 февруари 2014 година, се објавени во годишникот на манастирот Григоријат, „Преподобниот Григориј“, бр. 39 од 2014 година. Преводот го објавуваме со благословот на новиот игумен на свештениот манастир Григоријат, високопреподобниот архимандрит Христофор.
Благословен е нашиот Бог постојано, сега и секогаш и во вечни векови. Амин!
Го молам Светиот Дух да ме просветли за да ви го кажам она што е волја Божја за нашиот живот, за нашиот подвиг, за нашата молитва, за остатокот на нашиот живот и за патот по кој треба да чекори нашето братство.
Постојат моменти во нашиот живот што имаат посебно значење. Ако се важни тие моменти зашто треба да ги искористиме за нашето спасение, тогаш толку се важни и овие кои му претстојат на нашето братсво. Сите увидуваме дека се судбоносни и дека нашите одлуки треба да бидат во согласност со светата волја Господова.
Го молиме Бога да нè просветли, и вас- за да го прифатите сето она што е за вашето спасение; и мене, за да ви го кажам во овој момент она што е потребно за моето и за вашето спасение. И така, да го завршам своето 40-годишно служење во манастирот со духовни зборови, благоугодни за Господ, и зборови што ќе го утврдат братството сега и потоа.
Отецот Софрониј Захаров нагласува дека единството и соработката имаат големо значење во општежитието. Да не се создаваат (меѓу вас) групи, да нема спорови, да нема поделби во кои едните ќе поддржуваат една страна, другите друга. Тоа е погубно.
Божјата благодат го сочувала нашето братсво и немавме такви проблеми, и покрај тоа што сме многубројно братство. Верувам дека за тоа помогнале Христос и Пресвета Богородица, како и заштитниците на нашиот манастир, бидејќи е ретка појавата да постојат братства со толкаво единство, а да се големи на број. Поради тоа Mу благодарам на Бога и се надевам дека ќе ми ги прости гревовите кога ќе види дека сум вложил труд по ова прашање.
Во времето кога дојдовме во манастирот, имаше неколку млади монаси што беа тогаш со нас и што сакаа да ги тргнам старите отци за да ја преземат тие власта и за сами да дојдат до израз. Јас им реков дека мојата задача е најпрво да ги успокојам тие стари отци зашто тие се истакнале со подвизи. Манастирот напредувал со нивните напори, тие го одржувале и сега нам ни го предаваат. Затоа, не е исправно да ги оддалечиме оттука за да ние ја преземеме власта. Исфрлете го тоа од умот.
И Бог нè сочувал, та не го направивме тоа. Дури и им бев послушен на старите отци. Секој пат кога одев во свет поради манастирски работи, имав како правило да поведам со себе и по некого од старите отци. Обично одев со отец Андреј, кој беше секретар и добро го познаваше Правилникот на Света Гора. Го водев со себе секеде каде што одев, го водев по автобуси, по возови, прво: за да имам еден искусен старец покрај себе поради духовна сигурност, а друго, за да знаат другите браќа – седумнаесетте стари отци што ги затекнавме во манастирот – каде одам и што правам. Бидејќи јас тогаш бев млад и беа потребни уште многу години за да ме запознаат, па природно би било ако некој имал помисли и сомнежи во врска со моето однесување и за она што јас го правам. А јас сакав да ги успокојам старите отци: и оние што остануваа во манастирот и оние со кои излегував надвор од манастирот, па од нив да дознаат и првите за нашето однесување. Слава на Бога.
Сакам да наведам неколку случаи кога заради слога во братсвото во тие први години не ја реализиравме нашата волја. Се откажувавме од својата волја.
Отецот Андреј, каде и да одевме го сметаа за игумен – достоинствен со бела брада, а мене ме сметаа за послушник. И кога и да нè видеа, еден старец или еден млад калуѓер, правеа поклон пред отец Андреј. А тој им говреше: Не, не сум јас игумен. Тој е игумен. И покажуваше на мене.
А треба да го кажам и тоа дека старите отци и покрај своите човечки слабости, беа блаконаклонети кон нас и го ценеа ваквото мое постапување.
Братството на кое наидовме беше запустено, бидејќи постоеле тешкотии при изборот на игумен, па отците беа речиси сосема без раководство. Меѓутоа, Бог ми помогна сите да ги обединам за да биде манастирот навистина манастир, со братство во љубов. И за ова му благодарам на Бога. Меѓу нас имаше проблеми и тешкотии, но јас си поставив цел сите да ги обединам. Тогаш им реков: Отци, јас ќе ве обединам. Ова што ќе го направам во световен поглед е на моја сопствена штета, но гледано според Бога, тоа е неопходно. Ќе ве обединам, а вие, така сложни, ќе бидете многу посилни и ќе можете да правете со мене сè што сакате. Но ќе ја исполнам Божјата волја. Нека се намали моето влијание во братсвото само нека биде тоа добро и во љубов. И ова, слава на Бога, излезе добро. Старите отци коишто се упокојуваа, сè до последниот момент беа задоволни од овој живот. И последниот што се упокои, отец Николај, и тој замина со мир од овој свет.
Тогаш им говорев на младите отци кои бараа да имаат некои привилегии во односот кон постарите: Јас, отци, имам за цел да ги успокојам старите, па потоа вас, бидејќи тие со години се истакнувале со подвизи. Значи, немојте да барате од мене да ги тргнам настрана старите за да можете вие да ја преземете власта. Тоа не е по Бога. И излезе дека Бог така сакал. Бог го благословил нашето братсво и самите денес ги гледате резултатите од тоа.
Вакво единство сакам, и му се молам на Бога да го оддржи и по моето заминување од овој свет, или колку и да живеам, а да не сум игумен, бидејќи од тоа единство зависи и нашето спасение. Ако има љубов меѓу нас, ќе се спасиме. Ако нема љубов меѓу нас, нема да се спасиме. Според тоа, треба да престанеме да гледаме еден на друг како на противник зашто имаме нешто од порано. Братот нешто ни згрешил, а ние тоа го помниме. Тоа не е богоугодно. Треба да им простуваме на браќа и да ги разбереме причините зошто еден брат или повеќето се однесуваат малку поинаку од она што игуменот го бара од нив.
Јас ве сакам сите и ви посакувам да бидете во мир со сите. Но за да имаме сите мир, треба да имаме и смирение. Без светото Христово смирение не може да опстои ни спокојството, ни заедништвото, ни соработката. Според тоа, мојата желба е да остане братството во единство. Старите и младите монаси нека соработуваат за да се прослави и Бог, и нашата црква, и монаштвото – што претставува суштинска работа за нашиот живот.
Ова можеби теоретски изгледа лесно. Меѓутоа, во практика кога нашата волја ќе дојде во конфликт со духот на заедништвото, тогаш се гледа кои се послушни, кои вистински го усвоиле духот на љубовта, единството и на соработката.
Браќата кои гледаат дека на нивна сметка постојат некои жалби, праведни или не, би било добро да не очекуваат од тие браќата да им пријдат и да им се обратат, зашто тие може да не го направат тоа поради слабостите. Треба тие самите да им пријдат на браќата и да им кажат: Брате, да не сум те нажалил за нешто, а да не знам за тоа? Еве, ќе ти направам една метанија за да ми простиш. На тој начин оние браќа што имаат проблем да бидат прифатени од целото братство или од неколку меѓу нив, ќе наидат на спокојство, а и ќе можат да го успокојат братството.
Свети Порфириј Кавсокаливит им давал одличен совет на брачните парови кои се стремеле да достигнат совршенство: Мажот нека ѝ каже на жената: ’Ги имам тие и тие маани. Можеби ти забележуваш и некои други кои јас не сум ги увидел?‛ По некое време жената нека му каже на мажот: ’Јас ги имам тие и тие маани. Да не имам можеби и други, а да не го знам тоа? Кажи ми кои се’. Значи, треба да им дадеме можност на оние што се однесуваат студено кон нас, или со сомнеж, да ги изнесат своите забелешки и потоа да ја успокоиме нивната свест. Забележавте ли што се кажува во молитвите пред светата Причест? Прво помири се со оние што те натажиле. Не се вели: помири се со оние што ти си ги натажил, тоа се подразбира самото по себе, туку: со оние што тебе те натажиле. Зашто можеби тие не се виновни, а ти ги сметаш за такви. И ова е еден вид подвиг и еден пат кон светоста. Затоа, многу е важно да им правиме поклон на браќата, дури и кога ни говори совеста дека не сме згрешиле и дека не сме ги натажиле браќата. Но ние, за секој случај, за да бидеме целосно во ред, секогаш треба да бараме прошка и на тој начин сите да ги смируваме и да ги успокојуваме.
Митрополитот на Китра – Агатоник, еден свет еромонах, еднаш, кога наминав кај него во Митрополијата да го видам, ми рече: Старецу, знаеш ли што значи кога еден архиереј што заминува на спиење ќе почувствува во себе дека сите луѓе, сите христијани во неговата епархија се во мир со него? Навистина, тоа е голема работа. А тоа им се случува и на игумените – чувствуваат дека сите отци во денот што изминал биле во мир со него. Се сеќавам дека неколкупати не можев да спијам по цела ноќ од грижи зашто некои отци не беа во мир со мене. А јас од жалост не можев да се смирам.
Значи, ние кон тоа треба да се стремиме. Тоа е добар подвиг. Секогаш да имаме некој вид немир. Можеби не сме ги смириле браќата? Без оглед на тоа кој е виновен. Можеби тие се виновни. Но ние треба да гледаме како да најдеме начин да ги смириме. Тоа е светост.
Сега би сакал уште нешто да ви кажам, но чувствувам замор и не можам повеќе да зборувам. Едноставно, ќе го резимирам она што го рекол отец Софрониј, и јас го нагласувам значењето на единството и на соработката кои треба да постојат во братството. Накратко, ќе го кажам следново: Сложното братство прилега на рај. Несложното братсво прилега на пекол. Затоа, отци, да се потрудиме да го сочуваме единството.
Со Божјата благодат, иако грешен и недостоен, ви предавам братство што е сложно. Чувајте го. Ако постојат поделби во манастирот, ваша ќе биде одговорноста, бидејќи јас не ви предадов разединето братство. Ви предадов и ви предавам сложно братство, и сакам, и ве молам, и го молам Бога, и ви давам совет да се трудите по секоја жртва, по секоја цена да го сочувате единствено. Центарот нека биде Христос, игуменот нека раководи и нека настојува да ги смирува браќата, а целото братство да живее со Христа, за Христа и во Христа. Нека му бидат угодни на Бога овие зборови што вам ви ги кажувам. Барам од вас да внимавате на ова и кон ова да се придружувате.
Би сакал ова да бидат моите последни совети што ви ги оставам и ве молам и вие да се молите за моето спасение.
Немам жалби на братството. Вие сте побожни монаси. Го сакате Бога. Но се плашам ѓаволот да не ви посее какол, зашто Светото евангелие зборува за доаѓањето на непријателот на нашето спасение и дека сее какол. Од тоа се плашам, особено кога нема да бидам меѓу вас. Но, се надевам дека нашата Пресвета Богородица и сите заштитници на нашиот манастир ќе ни помогнат да го задржиме овој скапоцен дар што се вика единство. Единство во верата и во заедницата на Светиот Дух за кое се молиме на Светата литургија.
* * *
Човекољубивиот Господ и Бог наш, Кој ги поставил времето и годините со својата власт, го одредил животниот век на сите луѓе, текот на нивниот живот и времето на премин од овој живот во вечен. За да не стане злото бесмртно, Господ благоволил нашите животи да траат онолку колку е потребно за нашето спасение, иако е тешка разделбата, особено со роднините, за човекот што заминува во другиот живот. Му благодарам на Господ за сите Негови дарови. Зашто ми подарил живот. Зашто го благословил мојот живот и покрај сите мои гревови и недостатоци. Му благодарам поради вас, зашто сте Божји дар во мојот живот. За сето тоа му благодарам на Бога.
Божјата благодат навистина нè соединила духовно за сите времиња, и таквата врска не можат лесно да ја раскинат ни времето, ни суетата на овој свет. Му благодариме на Бога. А јас Му благодарам за вас, зашто без вас не би било ништо. Ве молам да го сакате своето братство, како што го сакавте досега, и да правите сè што е во вашата моќ заради мир, единство и љубов.
Пред четириесет години, кога бев избран за игумен, го зедов овој игуменски стап од иконата на свети Николај во соборната црква, зашто додека не се избере и не се воспостави нов игумен, тој стои таму. Овој стап е прост, но го држеле свети луѓе – отец Атанасиј, отец Висарион и други. Нека е блажен нивниот спомен, и ги молам да ми помогнат и мојот излез од овој свет да биде во мир со Христа.
И сега сите ве предавам на љубовта Христова и на Неговата богата милост. Простете ми, отци, за моите грешки и слабости.
Сите ве сакам. Колку што можев се обидов да не ве растажувам. Не знам дали успеав во тоа. И сега во мир се разделувам од вас, со убави спомени и со Божјиот благослов. Посакувам да ве земе Бог под своја закрила, да ве утврди, да ве освети и да ве сочува до крајот на животот како верни и добри Негови слуги. Бидете слуги на Христос, нашиот Цар, Господ и Бог, и до последниот здив исполнувајте ги своите монашки должности.
Бог нека ве благослови. Бог нека ве утврди. Бог нека ве земе под своја закрила. Да се покажете свети пред Бога и да му угодите со својот живот. Бог нека ве закрилува до крајот на вашиот живот.
Молете се и за мене, зашто сега ми претстои период на влошување на телесните тегоби кои ќе доведат до психолошки тешкотии, но се надевам на милоста Божја и на нашата добра Пресвета Богородица. Верувам дека Пресвета Богородица и мене и сите вас нè закрилува и нè благословува, сите нè смета за свои деца, нè сака и ни посакува да ѝ угодиме со својот живот. Прифатете се за Нејзината риза и никаде не се одделувајте од нашата мајка, Пресвета Богородица, зашто таа гарантира за нашето спасение. Ако сме ѝ грешни, ако сме ѝ недостојни, Богородица ќе ни помогне да се спасиме само ако и ние имаме ревност и ако се трудиме.
Благословена е нашата посветеност на монаштвото. Благословен е нашиот напор и труд, кој го вложуваме за овој манастир. Се надевам дека сè ќе биде добро. Не тагувајте премногу. Знам дека го сакате својот игумен. Заедно проживеавме цел еден живот. Не се малку четириесет години, ни триесет, ни дваесет. Верувам, меѓутоа, дека нема да нè остави Бог. Верувам и се надевам на благодатта и на благословот на нашата Богородица.
Пресвета Богородица нека устрои и нека нè удостои да се најдеме сите во рајот.
По молитвите на нашите свети отци, Господе Исусе Христе, Боже наш, помилуј нè. Господе Боже, сочувај нè сите!
Извор:
http://www.hilandar.org/poslednji-saveti-naseg-igumana/
превел:
Петар М. Петковски,
дипломиран теолог
Старецот Георгиј цели 40 години беше игумен во свештениот манастирот Григоријат на Света Гора, од 1974 до 2014 година. На 11.02.2014 година поднесе оставка. Се упокои на 08.06.2014 година.
Добар човек. Морален човек.
Добар човек. Морален човек. Помеѓу нив двајца е огромна разлика.
Добар човек е добар затоа што ги „прифаќа“ луѓето такви какви што тие се, ги „покрива“ со својата добрина. Добрината е прекрасна, нешто најпрекрасно на земјата.
Моралните луѓе се активисти кои зеле обрска и тежнеат на другите луѓе да им надметнат принципи и „добро“, и кои лесно паѓаат во осудување, гнев и омраза.
Тургењев, Чехов се добри луѓе. Толстој е морален човек. Во светот има многу морал, а толку малку добро.
Протопрезвитер Александар Шмеман
Од дневникот за 18 мај 1979 година
превел:
Петар Петковски,
дипломиран теолог
Блогослов 