Република

25.07.2014


✣✤✣

Националистичката пропаганда им го пере мозокот на Грците


✣✤✣




Во суштина, во Грција бевме научени да го игнорираме постоењето на Македонија (дури и како дел од Федеративна Југославија). За нас соседна земја беше Србија или, за поупатените, Југославија. Сметам дека владите на Тито и на различните грчки политичари што кулминираа во сите тие години додека тој беше на власт некако беа договорени, дури и неофицијално, во Грција да не се говори ништо за Македонија

Панајотис Сомалис не е политичар, ниту новинар. За себе вели дека не е ниту аналитичар. Неговата позиција како протопсалт, односно прв пејач во хор на Грчката православна црква, и неговите многубројни контакти во православниот свет го чинат добредојден и во Србија и во Бугарија, и во Албанија и во Русија, но и во сите православни земји. Иако не е црковно лице, тој се смета за голем познавач и почитувач на духовноста и човек што направил многу за поврзување на православните христијани. Покрај македонскиот, говори уште неколку други јазици, а токму на македонски јазик проговоривме на Илинден во 2011 година кога во црквата „Свети Георгиј“ во Лазарополе пред поглаварот на МПЦ-ОА Стефан и владиците Тимотеј и Агатангел го водеше црковниот хор на покана на игуменот на Бигорскиот манастир, Партениј. Меѓу верниците од сите Цркви важи за еден од ретките што со својот кредибилитет можат да помогнат во надминувањето на проблемите.

Минатиот месец во Атина се играше натпревар во ракомет меѓу Македонија и Грција и на него, по подолго време на средбата на претставници на двете земји, немаше негативна енергија. Напротив, никој не свиреше на химната, ракометарите беа коректни едни со други. Колкава е негативната енергија во грчкото општество наспроти позитивната, дали повеќе се мразиме или се почитуваме?

Сомалис: Моето мислење е дека негативната енергија во грчкото општество сѐ повеќе се намалува и учиме да се почитуваме едни со други. Младите луѓе, како, на пример, играчите на различни спортови и навивачите, голем број пати се имаат сретнато и веќе се имаат „навикнато“ на присуството на соседната земја.

Во што е суштината на непријателството на кое сме сведоци во последниве 25 години. Се работи само за политика и за историја или има уште нешто?

Сомалис: Тоа е прашање на политика и на историја. Во суштина, во Грција бевме научени да го игнорираме постоењето на Македонија (дури и како дел од Федеративна Југославија). За нас соседна земја беше Србија или, за поупатените, Југославија. Сметам дека владите на Тито и на различните грчки политичари што кулминираа во сите тие години додека тој беше на власт некако беа договорени, дури и неофицијално, во Грција да не се говори ништо за Македонија. Со распадот на Југославија, Грците се најдоа соочени со една мачна реалност. Што се однесува до историјата, начинот на кој таа се предава во грчките училишта е многу „етноцентричен“, застарен и, за жал, не им помага на учениците да сфатат што навистина се случувало во минатото за да извлечат поука од тоа.

Дава ли погрдниот назив „цигани“, кој се користи и во двете земји за да се опише другиот, можеби, е контекст за присуство на некакви цивилизациски разлики меѓу двата народа?

Сомалис: Малку е смешно што прашувате за тоа, бидејќи токму вчера мојата мајка го употреби тој збор за еден сосед што дојде во посета во незгодно време и со празни раце! Нормално, не можев да ѝ речам да не биде расистка. И во двете земји зборот се користи за некој што е нецивилизиран, неразвиен итн. Но, за да Ви одговорам на прашањето, немаме толку големи цивилизациски разлики. Дури и за да навредиме некого, ги користиме истите зборови!

Каква е перцепцијата кај обичниот грчки граѓанин, што ќе загубат Грција и грчкиот народ ако Република Македонија се нарекува според уставното име?

Сомалис: За жал, на многу обични грчки граѓани што се повозрасни им го переле мозокот со долгогодишната националистичка пропаганда, така што мислат дека ако Република Македонија се нарекува со своето уставно име, „лошите скопјани“ ќе извршат инвазија и ќе ја земат Македонија, особено Солун! Секако, постојат и такви што гледаат на проблемот со незаинтересираност, фокусирајќи се на поважни секојдневни проблеми (како, на пример, невработеноста).

Македонците, според анкетите, како најблиски на себе ги сметаат Србите, а за најнепријателски Грците. Како стојат Македонците во грчкото општество според анкетите или според Вашата перцепција? Честите мешани бракови понекогаш може да бидат сигнал дека на ниво на обични граѓани односите не се толку лоши. Како би го коментирале тоа што во Македонија има многу малку бракови со Албанци/Албанки, а често се случува, и покрај сите политички перипетии, некој Грк да се ожени со Македонка и обратно. Што Ви говори тоа Вам?

Сомалис: Тоа покажува дека, и покрај несогласувањата, остануваме многу блиски. Многу работи се исти меѓу Грците и Македонците: религијата, културата, кулинарството (не заборавајте дека љубовта поминува, како што велат, низ стомакот). Спротивно на тоа, во поглед на Албанците, верскиот фактор, секако, е пречка за еден брак.

И покрај тоа што во историјата имало многу верски инциденти што тешко можат да се заборават, сепак се работи за луѓе со православна вера во двете земји. Може ли тој елемент да биде искористен за приближување?

Сомалис: Нормално. Сѐ уште се сеќавам колку ми беше тешко, во времето кога живеев во Лондон, да им опишам на мои соученици со потекло од земјите на Северна Европа што е тоа петолебие, помен, коливо, пост… Спротивно, на моите македонски пријатели, дури и на незаинтересираните за религиозни теми, сите тие поими им беа познати. Следствено, православната вера може да биде мост меѓу двата народа.

    

Како ги толкувате изјавите на солунскиот епископ Антимос, кој често знае да коментира политички теми и да навредува, а, сепак, нема никаков проблем да прими дури и да стипендира македонски млади теолози, кои го изучуваат христијанството во Солун?

Сомалис: Верувам дека митрополитот Антим ги коментира политичките теми за да се најде во случувањата. Ако не го правеше тоа, се плашам дека никој немаше да го познава. Тоа што нема проблем да ги прими и поддржува младите македонски теолози што студираат во Солун, се должи на самиот карактер и на особините на децата, како и на препораките што ги имаат од отец Партениј, игуменот на Бигорскиот манастир, кој нашироко е познатиот меѓу верниците во Грција. Секако не би бил расположен да прими луѓе од Македонија што не се одликуваат со благочестие и со љубов кон учењето, ниту би соработувал со некој клирик од Македонската црква ако тој не е на добар глас. Овде би сакал да нагласам дека и јас, кој сум пријателски наклонет кон МПЦ (ја посетувам вашата земја од 2002 година), веќе имам „утврдено“ со кои луѓе сакам да комуницирам и да соработувам.

Многумина велат дека СПЦ не сака да ја признае МПЦ-ОА, односно да ѝ даде автокефалност поради влијанието на грчкиот блок-цркви, колку има вистина во тоа?

Сомалис: Сигурно влијанието на Грчките цркви игра некаква улога околу тоа прашање, но, секако, сметам дека Српската црква не ја признава автокефалноста на МПЦ-ОА од сопствени причини.

Вие сте активен во црковниот живот. Во голем број православни земји во регионов имате блиски луѓе, како ја оценувате можноста МПЦ-ОА наскоро да стане канонски призната Црква во православниот свет?

Сомалис: Не е неверојатно, само потсетете се што стана со Бугарската егзархија. Но, верувам дека такво нешто не би можело да се случи пред решавање на политичкото прашање.

Колку политиката помага, а колку одмага за да се надминат црковните спорови?

Сомалис: За жал, политиката пречи во тоа да се надминат црковните спорови.

Има ли грчко малцинство во Македонија? Дел од политичарите во Атина сметаат дека тоа постои, а дел, пак, од аналитичарите велат дека се работи за влашко население, коешто е предмет на обработка на грчката администрација.

Сомалис: Во Република Македонија, веројатно, постојат Грци што завршиле таму откако избегале од Грција во тешките години на Граѓанската војна. Познавав една девојка чии родители беа од чисто грчко потекло. Другите што велат дека се Грци, веројатно се Власи кои паднале под влијание на грчкиот систем и сега велат дека се Грци за да добијат некаква корист (на пример, стипендии).

Зошто во Грција не се признава македонско малцинство?

Сомалис: Што да одговорам на ова, не сум политичар. Во Грција не се признава ниту едно малцинство, освен „муслиманското“.

Зошто во Грција не постојат малцинства, која е логиката да не се признава тоа кога е очигледно дека, покрај македонското, таму живеат и Турци и Албанци?

Сомалис: За жал, тоа е спротивно на секоја логика! На едно повисоко научно ниво, ставот на Грција се темели на сфаќањето дека зборовите, особено личните имиња, ја создаваат реалноста. Со други зборови, ако соседната земја го зачува своето уставно име, постои опасност, како што веруваат Грците, едно убаво утро жителите на престолниот град Солун да се разбудат под словенска окупација зашто областа би се анектирала кон соседната Република. Но, доколку се смени името, тогаш во согласност со грчкото сфаќање, таа опасност престанува. На прв поглед, грчките сфаќања изгледаат многу чудни. Но, како што покажала антропологијата, мислењето дека зборовите ја создаваат реалноста не е само грчка особина, туку е многу раширено меѓу примитивните општества низ целиот свет. Така, во многу племиња луѓето не ги наведуваат имињата на дивите животни бидејќи се плашат дека ако го направат тоа, тие ќе се појават одеднаш пред нив и ќе ги изедат. Народот Зулу верува дека со именувањето на некое суштество го задолжуваш тоа да се појави. Домородците на Мадагаскар никогаш не ги именуваат громовите, зашто се плашат дека ќе ги удри гром. Бозимба, пак, не го изговараат зборот „земјотрес“, зашто се плашат дека ќе се затресе земјата. Во Самоа никогаш не се зборува за бура, поради тоа што областа е под постојана закана од различни временски појави.

Ги нема ниту Власите како посебен ентитет иако и тие говорат различен јазик од грчкиот, а притоа не може да се нарече дијалект затоа што е целосно различен од грчкиот, со свои правила?

Сомалис: За жал, за тоа се виновни и самите Власи кои, освен малку исклучоци, не можат да се ослободат од заплетканоста и од стравовите на минатото.

Има ли надеж за пријателски односи? Некои говорат дури и за братство и во политичка и во верска смисла меѓу балканските народи, особено тука мислам на односите меѓу граѓаните на Грција и на Македонија, или осудени сме со децении да се гледаме како непријатели?

Сомалис: За мене како христијанин секогаш има надеж. Апостол Павле пишува: „Сега остануваат овие три работи: верата, надежта и љубовта; најголема меѓу нив е љубовта“. Верувам дека работите ќе се исправат, дури и тоа да се случува многу бавно.

 Горан Момироски

Преземено од: Бигорски манастир