Православни Духовни поуки од Светите Старци
·
Тоа беше небесна глетка
Во шумата, на два часа од Оптина, живееше Отец Елисеј како подвижник, човек полн со едноставност и смирение. Со години изолиран и посветен на молитвата, тој се здоби со таква ангелска благодат што дури и шумските животни бестрашно му приоѓаа.
Во зима, кога снегот покриваше сè, тој излегуваше од својата пустинска ќелија, фрлаше канабур врз себе - на главата, на рамениците, на брадата, на рацете - и викаше:
- Птици, птици, птици!
Веднаш имаше безброј треперења и весели свирежи. Главата, лицето, рацете му беа полни со птици.
Еден симпатичен пустиник, неговите крилести пријатели лакомо грицкаат семки, снег што паѓа, бели дрвја...
Тоа беше небесна глетка!
Некои браќа од Оптина, кои случајно уживале во оваа сцена, мислеле дека се сведоци на Божествено привидување.
Еден ден Отец Елисеј, шетајќи низ шумата, наишол на волци. Поминаа покрај него како да му се познати, без воопшто да му пречат!
Во мирниот испосник сè, живо и неживо, питомо и диво, се однесувало мирно. „Бидете мирни во себе“, вели Свети Исак Сирин, „и небото и земјата ќе бидат во мир со вас“.
